زندگی

زندگـــی !

بــس که آتشـ ـَـم زده ای

دلـ ـــسوخته شده ام ....

دیگر ترسی از جهنـــم ِ آن دنیایـَــت ندارم !

به آن هــمه آتــش که وعـدهــاش را داده ای

نیشخنـــد مـیزنــم ...

شـایـد یـادت بیفـتد تــمام ِ نیشـخندهایــی کـه یک عمــر ,

تــو به آتــش ِ زندگــی ِ مـــَن زده ای!

شـعله ات را کــم کــن ...

مــــَن ،

در گــذر ِ روزگــار ِ تـــو

همیــشه عضــوی از یــک

" نســـــل ِ ســـوختــــه "

بـــوده ام ...

خرمنــی نمــانــده که آتــشش بــــزنــــی ...

.
.
.