🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_سی_و_ششم
#بخش_اول
گیج و مضطر بہ مادرم زل میزنم.
با نگرانے مے پرسد:چت شد؟!
_هان؟!
با دست بہ صورتم اشارہ میڪند و میگوید:رنگت پریدہ!
لب میزنم:هیچے!
قلبم دیوانہ وار بہ قفسہ ے سینہ ام میڪوبد.
با جملہ ے بعدے مادرم حالم بدتر میشود:میشناسیش نہ؟!
سپس با دقت بہ چشمانم زل میزند،آب دهانم را فرو میدهم:نہ اونجور ڪہ تو فڪر میڪنے!
نگاهم را از چشمانش میگیرم و دستم را روے پیشانے ام میگذارم،ادامہ میدهم:واے خدا هم دارم میسوزم هم یخ میزنم!
مادرم با لحن جدے میگوید:منو نگا!
ڪنارم مے نشیند:دوسش دارے؟!
با چشمان گشاد شدہ نگاهش میڪنم و میگویم:مامان!
_جواب سوالم مامان نبود!
_از تو توقع نداشتم راجع بہ من اینطورے فڪر ڪنے!
سرفہ اے میڪند و میگوید:من فڪرے نڪردم! گفتم شاید ڪم و بیش میشناسیش ازش خوشت....
اجازہ نمیدهم ادامہ بدهد:من همچین آدمے ام؟!
نفسش را بیرون میدهد و از روے تخت بلند میشود:اگہ چیزے بود حتما بهم میگفتے! این روزا تو و بابات یہ جورے اید،دیگہ مخم نمیڪشہ بہ خدا!
بہ سینے اشارہ میڪند و میگوید:اونارم بخور!
نمیدانم ڪارے ڪہ میڪنم درست است یا غلط اما قبل از اینڪہ پشیمان بشوم صدایش میزنم:مامان!
سرش را برمیگرداند،چند لحظہ مڪث میڪنم و سپس میگویم:همون پسرہ س ڪہ اومدہ بود خونہ مون!
چینے بہ پیشانے اش میدهد و ڪنجڪاو نگاهم میڪند.
ادامہ میدهم:همون ڪہ بابا جلو مدرسہ دیدتش! خودتم دیدیش!
متعجب میگوید:دیدمش؟!
لبم را بہ دندان میگیرم و میگویم:آرہ! براے بابا نامہ آوردہ بود!
ڪمے فڪر میڪند،چند لحظہ بعد انگار چیزے یادش بیاید:خب این آدم چرا باید دور و برِ تو باشہ؟! اصلا چرا این ڪارا رو میڪنہ؟!
دستم را روے پیشانے ام میگذارم و بے حال میگویم:نمیدونم!
نگرانے در مردمڪ هاے چشمانش موج میزند،لبش را بہ دندان میگیرد و متفڪر میگوید:از دست شماها خل نشم خوبہ! وایسا بابات بیاد ببینم قضیہ چیہ!
مُردد از اتاق خارج میشود،نگاهے بہ سینے خوراڪے ها مے اندازم و لیوان آب را برمیدارم.
یڪ نفس آب را سر میڪشم و چشمانم را روے هم میفشارم.
چرا بہ نظرم خطرناڪ و بد نیست،
جنگلِ چشمانش را میگویم....
❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤
یاسین روے شڪم دراز شدہ،امیرمهدے هم ڪنارش.
بے حال روے تخت نشستہ ام،صداے حسام و خندہ هاے مریم و نساء اذیتم میڪند.
امیرمهدے ڪنجڪاو و مشتاق مشق نوشتن یاسین را تماشا میڪند.
سرش را بلند میڪند و با لحن بانمڪش صدایم میزند:خالہ!
آرام میگویم:جانم!
چند لحظہ مبهوت بہ صورتم خیرہ میشود و با ترس میگوید:مَییض شدے؟!
لبخند بے جانم را نثارش میڪنم:آرہ جیگرِ خالہ!
سریع از روے زمین بلند میشود،نزدیڪ تختم میشود،دستانش را روے تشڪ تخت میگذارد و روے پنجہ هاے پا مے ایستد.
تقلا میڪند تا روے تخت بیاید،نفس عمیقے میڪشد و میگوید:اووووووف!
خندہ ام میگیرد،میخواهم ڪمڪش ڪنم ڪہ با یڪ حرڪت خودش را بالا میڪشد.
لبخند ڪجے نثارم میڪند،انگار قلہ ے اورست را فتح ڪردہ!
چقدر دنیاے او ڪوچڪ و شیرین است...
موهایش از پسران همسن و سالش ڪمے بلند تر است،تڪہ اے از موهایش جلوے چشمانش ریختہ با دست ڪنارشان میزند و رو بہ روے من مے ایستد.
بدون حرف محڪم گونہ ام را میبوسد و با دقت نگاهم میڪند.
لبخند دندان نمایے میزند:خوف شدے خالہ ے جیگر؟!
بے اختیار قهقهہ میزنم،دستانش را میگیرم و بہ سمت خودم میڪشمش.
همانطور ڪہ یڪ بوسہ ے جانانہ از گونہ اش میگیرم میگویم:مرسے آقاے دڪتر! شما نبودے من مے مردم ڪہ!
با خوشحالے میگوید:خواهش میڪنم!
دوبارہ چند تار مو جلوے دیدش را میگیرد با حرص ڪنارشان میزند،نگاهے بہ یاسین مے اندازد،سپس آرام و محتاط میگوید:خالہ!
مثل خودش جواب میدهم:جونہ خالہ!
لبش را بہ دندان میگیرد و ڪمے فڪر میڪند،مردمڪ هاے چشمانش در حال گردشند.
لب باز میڪند:میخوام براے شیرین ڪادو بخلم!
ڪنجڪاو میپرسم:شیرین ڪیہ؟!
سرش را پایین مے اندازد و با خجالت جواب میدهد:دخترِ خالہ نساء دیگہ!
تازہ یادم مے افتد نساء چند هفتہ دیگر زایمان میڪند،مادرم گفتہ بود براے خرید سیسمونے ڪمڪش ڪنیم.
_تو از ڪجا میدونے اسمش شیرینہ؟!
سرش را تڪان میدهد:خودِ خالہ بهم گف! گفتش شیرین مالہ توئہ!
قیافہ ے حق بہ جانبے میگیرد و ادامہ میدهد:مگہ نشنیدے همہ ژا میگہ امیرمهدے دومادمہ؟!
هم زمان با من یاسین میزند زیر خندہ.
یاسین مدادش را بہ سمت امیرمهدے میگیرد:دلت خوشہ ها بچہ!
در مقابل امیرمهدے احساس بزرگے میڪند،اگر روزهاے دیگر بود سر بہ سرشان میگذاشتم اما امروز اصلا حال و حوصلہ ندارم.
از صبح منتظ