رقص پاسخی انسانی به پیشامدهای زندگی است ما با غصههایمان

رقص پاسخی انسانی به پیشامدهای زندگی است. ما با غصه‌هایمان می‌رقصیم، در شادی‌هایمان می‌رقصیم، کنار دردهایمان می‌رقصیم و در همه‌ی این لحظات شبیه اجدادمان به‌دور آتش، هیجانات و عواطف‌مان را به‌شکلی کاملاً جسمانی ابراز می‌کنیم. شاید برای همین عجیب‌ نیست که «نامهربون» یکی از معروف‌ترین آهنگ‌های قری است که همه‌مان دست‌کم یک‌بار با آن رقصیده‌ایم. ترانه‌ی این آهنگ، مصیبت‌نامه‌ی کاملی است که فقط اگر رقصیدن را چیزی بیش‌ از اشتراک شادی و خوشحالی بدانیم، می‌توانیم با آن برقصیم. اگر در یک رقص گروهی شرکت کرده باشید و جلوی دیوارهای آینه‌ای رقصیده باشید، شاید با من هم‌نظر باشید که هیچ جمعی به اندازه‌ی گروهی که باهم می‌رقصند، میل به هم‌زیستی و همراهی با آدم‌ها را در شما بیدار نمی‌کند. آدم انگار با رقصیدن بیشتر از هر زمان دیگر به لحظه‌ی نخستین انسان بودن نزدیک می‌شود، چون رقصیدن بیشتر از هر چیزی شبیه خود زندگی‌ست؛ اگر موسیقی شخصی‌مان را پیدا کرده باشیم.
فقط اینکه با این‌همه اشتیاق به رقصیدن، من یکی انگار جای اشتباهی به دنیا آمده‌ام.


#نعیمه_بخشی