به مردها احتمالا برمیخورد اما همیشه فکر میکنم این شمشی

به مردها احتمالاً برمی‌خورد اما همیشه فکر می‌کنم این شمشیر و سرنیزه و موشک و تانک ما نبوده که انسان را از انقراض نجات داده، این صبوری و امید زن‌ها بوده که بعد از هر فاجعه‌ای بلند شده‌اند، چراغی روشن کرده‌اند، هیزم ریخته‌اند توی اجاق و کلمه امیدبخشی گفته‌اند و...
.حال زن‌های سرزمینی خوب باشد، دخترهایش بخندند، اعتمادبه‌نفس و امید داشته باشند، حتماً حال آن جامعه هم خوب می‌شود.
جهنم و ضرر؛ دلم می‌خواهد فکر کنم اینکه در فارسی کلمه‌ی «زندگی» با «زن» شروع می‌شود و «مردن» با «مرد» اتفاقی نیست...