آینه زن ها را خوب می فهمد که تمام غربت شان را پشت رژ قرمز خط چشم نازک و لاک های رنگارنگ شان پنهان می کنند هر صبح نقاب بی تفاوتی می زنند به روی دلی که آشوب و در هم است و لبخند مهمان ناخوانده ی بیقراری های هر روز آنهاست
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.