اون شب بارون نرمی روی پنجره میزد خونه ساکت بود فقط صد

اون شب، بارون نرمی روی پنجره می‌زد. خونه ساکت بود، فقط صدای نفس‌هاشون توی فضای تاریک و گرم پخش می‌شد. جین کنار مینجی نشسته بود. دستش رو گرفته بود، انگار ازش نمی‌خواست فقط همسرش باشه، بلکه تکیه‌گاهش، امیدش، همه‌چیزش.

مینجی بهش نگاه کرد، لبخند آرومی زد.
ـ "می‌ترسم جین... ولی وقتی کنارمی، ترسام کم می‌شن."

جین پیشونیش رو بوسید. با صدایی نرم گفت:
ـ "هیچ‌وقت مجبورت نمی‌کنم. اما هر لحظه‌مون کنار هم، برام مقدسه."

اون شب، همه‌چیز بین‌شون بی‌صدا اتفاق افتاد. نه از روی هیجان، نه از روی اجبار. فقط عشق بود، اعتماد، و اون حس عمیق بین دو نفر که بیشتر از هر کلمه‌ای، هم‌دیگه رو می‌فهمن.