با دلت عبادت کن

با دلت عبادت کن
ذکری که از قلب برنخیزد و فقط ورد زبان باشد فایده ندارد و بهره¬ای به انسان نمی‌رساند، او را نمی¬سازد و برای او شوق نمی¬آورد. ذکر باید به دل راه پیدا کند که از آن به حضور قلب تعبیر می¬کنند.
چه بسا حضور ما در مسیر دینداری حضور جسمانی است. فقط جسم طبیعی را به کار می‌بندیم، لیکن روح و جانمان غایب است نماز می‌خوانیم، ذکر می‌گوییم، جسم مشغول است ولی روح و جانمان حضور ندارد و بهره نمی‌برد.
در حال عبادتیم ولی فکر و خیالمان به دنبال درس ، تجارت یا امور دیگراست ! نمازش با سینمایش فرق نمی کند ، دلش همیشه مشغول است و روشن است که با این نوع عبادت نورانیت بوجود نمی¬آید! باید باور کرد، چرا که باور، یاور آدمی است. برای همین است که قرآن توبیخ می کند ،
﴿فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ* اَلَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ﴾
پس وای بر نمازگزاران که از نمازشان غافل و نسبت به آن سهل انگارند.
──────────────────
(سوره ماعون ، آیه 4و5 )