ادامه ۱۴۹

چند دقیقه بعد، جونگ‌کوک برگشت، دو لیوان قهوه گذاشت روی میز جلوشون. بدون کلمه‌ی اضافه، یکی رو گذاشت جلوی ات و خودش روی صندلی کناری نشست.

ات لیوان رو برداشت، بخار داغش صورتشو گرم کرد. نگاهی کوتاه به جونگ‌کوک انداخت.
– «میدونی… تو زیادی ساکتی.»

جونگ‌کوک جرعه‌ای از قهوه‌ش خورد، نگاهش همچنان سرد و مستقیم.
– «تو زیادی حرف می‌زنی.»

ات خنده‌ی کوتاهی کرد، سرشو به مبل تکیه داد.
– «خوبه. تعادل ایجاد می‌کنیم.»

برای اولین بار لبخند محوی روی لب‌های جونگ‌کوک نشست، فقط چند ثانیه. بعد دوباره محو شد، اما ات اون لحظه رو دیده بود.