🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_چهل_و_یکم
#سوره_ی_اول
#بخش_اول
_این‌ مسخرہ بازیا چیہ؟ نمیگید مَردم حرف درمیارن؟!
نگاهے بہ پدرم مے اندازم و با لحن نرم میگویم:منو آقاے عسگرے صحبت ڪردیم.
پدرم جدے بہ چشمانم زل میزند:خب!
نگاهم را از چشمانش میگیرم،نمیدانم چرا اما تابِ نگاہ هاے پر غرورش را ندارم! گویے پیروزے اش را بہ رُخم میڪشد!
از دو شب پیش،تصمیمے ڪہ با هادی‌گرفتیم را گفتم پدرم مخالفت میڪند!
گفتن دوبارہ اش برایم سخت است،دلم بہ این ڪار رِضا نیست.
چندبار خواستہ ام دهان باز ڪنم و بگویم جوابم منفیست زندگے با مادربزرگ و دورے از شما برایم راحت تر است اما نتوانستم!
لیوان آبے ڪہ مقابلم قرار دارد برمیدارم و جرعہ اے مینوشم،نگاهم را بہ لیوان میدوزم و میگویم:نہ من نہ ایشون اینطورے راحت نیستیم،میگیم یہ صیغہ ے موقت بینمون خوندہ بشہ تا راحت باهم رفت و آمد ڪنیم و آشنا بشیم بعد تصمیم بگیریم.
ڪمے مڪث میڪنم و آرام ادامہ میدهم:مگہ غیر منطقیہ؟!
بے اختیار پوزخند میزنم،براے چہ ڪسے از منطق میگویم!
مادرم ڪنارم مے نشیند:راست میگہ! همینطورے ڪہ نمیشہ!
پدرم نفس عمیقے میڪشد و میگوید:خب اومدیمو اینا یہ بهونہ اے آوردن! جواب در و همسایہ رو چے بدیم؟! رو دخترمون اسم بذاریم؟!
لیوان آب را روے میز میگذارم،سرم را بلند میڪنم و این بار من با غرور بہ چشمان پدرم خیرہ میشوم:مگہ نمیگید هادے مطمئنہ؟ پس چرا شڪ‌دارید؟!
اخمانش درهم میرود.
لبخند موذیانہ اے ڪنج لبم مے نشیند:حتما میتونہ رضایتمو جلب ڪنہ! مگہ نہ بابا؟!
نگاهش را از چشمانم میگیرد و چیزے نمیگوید!
ادامہ میدهم:تو این دو سہ هفتہ اے هم ڪہ صیغہ مے.....
اجازہ نمیدهد حرفم تمام بشود،با صداے بلند میگوید:دو سہ هفتہ آیہ؟!
این بار پدرم پوزخند میزند:خب همین دو سہ هفتہ بیرون از خونہ با یڪے از بزرگترا رفت و آمد ڪنید و آشنا بشید بعد قرارِ عقد و عروسے رو میذاریم!
ملتمس بہ مادرم خیرہ میشوم،سرے تڪان میدهد و میگوید:خب یڪے دوماہ!‌
میخواهم براے اعتراض لب باز ڪنم ڪہ جلوے دهانم را میگیرم!
تا اینجا هم بہ زور پدرم متقاعد شدہ همین اولِ ڪارے پاے سفرہ ے عقد نَنِشینم!
پدرم ڪمے فڪر میڪند:حالا اونام بیان صحبت ڪنیم ببینیم چے میشہ!
انگار چیزے یادم آمدہ باشد سریع میگویم:آهان! قرار شد فعلا نہ اقوام ما خبر داشتہ باشن نہ اقوام اونا! اینطورے بہ قول شما حرف و حدیثے ام پیش نمیاد تا....
حتے نمیتوانم بہ زبان بیاورمش!
بہ زور جملہ ام را ڪامل میڪنم:تا همہ چیزو رسمے ڪنیم!
پدرم نگاہ تندش را نثارم میڪند:بگو تو اون یہ ساعت خودمون بُریدیم و دوختیم دیگہ!
مادرم طعنہ میزند:ڪلِ ماجرا رو تو و آقا مهدے بریدید و دوختید از اینجا بہ بعدشو‌ اگہ لطف ڪنے خودشون تصمیم بگیرن!
قدرشناسانہ نگاهش میڪنم و دستش را میفشارم.
اخمانِ پدرم درهم میرود:من ڪہ راضے نیستم ولے چون حرفِ هادے ام همینہ نمیخوام فڪر ڪنہ دخترم رو دستم موندہ میخوام بہ زور بہ ریشش ببندم!
نمیتوانم جلوے زبانم را بگیرم:ولے انگار همینطورہ!
مادرم چشم غرہ اے نثارم میڪند و میگوید:برو سر درست چند روزہ عقب افتادے!
آرام باشہ اے میگویم و از روے مبل بلند میشوم،میخواهم بہ سمت اتاقم بروم ڪہ پدرم میگوید:آیہ! نبین آروم شدم! حرفاے چند روز پیشت بخاطرہ اون پسرہ یادم نرفتہ!
از روے مبل بلند میشود و بہ سمتم مے آید،با خشم نگاهش را بہ چشمانم گِرہ میزند:نفهمم دور و برتهُ بهم نگفتے!
آب دهانم را فرو میدهم،دوبارہ قصد میڪنم براے رفتن ڪہ با دو دست شانہ هاے نحیفم را میگیرد:بعد از مدتِ صیغہ تون اگہ هادے بگہ آیہ رو میخوامو تو بگے نہ نداریما!
دلم آرام میگیرد،چہ شرطِ خوبے!
او بیشتر از من مُصر است بہ این "نخواستن"!
و چہ بَد غالفگیرم ڪرد،
آن زمان ڪہ گفت‌ من خواستنے ترین خواستہ اش هستم!
لبخند میزنم:چشم!
مُردمڪ ‌چشمانش مثل آن شب ڪہ در حیاط،در آغوشم گرفت آرام و قرار ندارند! تِلو تِلو میخورند،مثلِ انسانے ڪہ شڪست خوردہ!
هیچ شباهتے بہ آن مَردِ دیڪتاتور همیشگے ندارد،حس میڪنم شبیہ پدرے دل نگران است!
بہ عمق چشمانم خیرہ میشود و با تحڪم میگوید:انقدرم با ڪینہ و ناراحتے نگام نڪن!
چشمانم را بہ نشانہ ے تعجب،بیش از حد باز میڪنم:من....
شانہ هایم را رها میڪند و رو برمیگرداند:لبات نمیگن! ولے چشمات دارن داد میزنن!
چند قدم دورتر میشود،محڪم میگوید:یہ روزے میاے پیشمو میگے بابا ممنونم ڪہ مجبورم ڪردے! تو بهتر از هرڪسے صلاحمو میدونستے!
سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم و در دلم میگویم:محالہ!
با تمامِ اشتباهاتش این بار حق با پدرم بود....!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii