نامه ایی برای پیرهن سرمه ایی تو

نامه ایی برای پیرهن سرمه اییِ تو

من تنها تر از همیشه نشستم کنار پنجره اتاقم و به این فکر میکنم که چرا
آسمونه شب ، درست رنگ پیرهنِ سرمه ایه توئه!
و به این فکر میکنم که رنگ سرمه ایی چقدر به آدم های ساده میاد و آدم های ساده چقدر توی لباس سرمه ایی به دل میشینن
آدم های ساده همون هایی هستن که یک تیکه از قلبشون رو توی چشماشون جا گذاشتن و تو قبل از اینکه چشماشون رو ببینی ، قلبشون رو خواهی دید
درست مثل سادگیِ پسرِ همسایه!
من مردونگی رو توی سادگی پسری با پیرهن سرمه ایی میبینم که امروز موهاشو ساده تر از هر روز شونه کرده و توی جیب سمت راستش قرآن جیبی و توی جیب سمت چپش کلید خونشون پیدا میشه ، پسری که پورشه سوار نمیشه و قدم زدن رو دوست داره ، صبح ها برای خرید نان از خونه بیرون میره ، گاهی برای مادرش از سر کوچه گل میخره و در تنهایی هاش به خدا فکر میکنه ،
پسری که با دیدن پسر بچه ها هیچ وقت لبخند رو فراموش نمیکنه ، کتونی مارک دار نداره و وقتایی که بارون میاد تنهایی به قدم زدن زیر بارون پناه میبره کسی که جای سپری کردن ساعت ها در کافی شاپ های گرون قیمت شهر ، تنها با یک فنجان چای و دو حبه قند از زندگی لذت میبره ،
دکمه ی پیراهن سرمه ایش رو خودش میدوزه و اصلا هم بازو نداره!
همون پسری ساده ایی که دلت به مردونگیش قرص باشه و برای مسافرت رفتن باهاش فقط فکر یک جفت کتونی راحت باشی ،
و به این فکر میکنم که
تو با این همه سادگی ، بستنی شکلاتی بیشتر دوست داری یا وانیلی؟
اما فکر کنم از خجالت آب بشم و هیچ وقت نتونم رو به روی تو و پیرهن سرمه ایت بشینم و به قلبت نگاه کنم
و همین باعث میشه که بعضی شبا کنار پنجره بشیم و به این فکر کنم که چرا آسمونه شب ، درست رنگ پیرهن سرمه ایه توئه... و توی دلم به کسایی که مردونگی رو به قطر بازو میدونن بخندم
مردونگی دقیقا همون لحظه ایه که تو خجالت میکشی به چشمای من نگاه کنی...