ﻭﻗﺘﯽ نـنـشینی صـــدم ِ ثـانیــه ﭘﯿﺸـﻢ

ﻭﻗﺘﯽ نـنـشینی صـــدم ِ ثـانیــه ﭘﯿﺸـﻢ
دلگیر تر از بغض فرو خورﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﯾﺸﻢ
ترسـم ﻟـﺐ ﻣﯿﮕــﻮﻥ ﺗـﻮ ﻭ ﭼﺸـﻢ قشنگت
ﺩﻭﺭﻡ ﺑﮑﻨـﺪ یک شبه ﺍﺯ ﻣـﺬﻫـﺐ ﻭ ﮐﯿﺸﻢ
ﺳﺮ می زنـم ﺍﺯ درد ِ دلــم بـر در و دیـوار
عمری ست ﺧـﺮﻭﺷﺎﻧﻢ ﻭ پیـوسته ﭘﺮﯾﺸﻢ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺑـﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ
رفتی ﮐـﻪ ﻧﺴﺎﺯﯼ نفسی ﺑــﺎ ﮐــﻢ ﻭ ﺑﯿـﺸﻢ
گفتـا غـــم دیـــرینـه ی تــو چــاره نـدارد
اســرار دلـــم را ﭼــﻮ بگفتـم ﺑــﻪ ﮐﺸﯿﺸﻢ
مـا را غـم تــو بی دل و انگشت نـما کـرد
برگـرد کـه زخمی شـده از ﻃﻌﻨـﻪ ﻭ ﻧﯿﺸﻢ