اگر میتوانستم چشمانم را ببندم و رویاها دستان مرا میگرفت

اگر می‌توانستم چشمانم را ببندم و رویاها دستان مرا می‌گرفتند، برمی‌خاستم و بر آسمان‌های نو پرمی‌گشودم و آن‌گاه خود را فراموش می‌کردم...

اگر می‌توانستم در تخیل خود سفر کنم، کاخ‌ها و شب‌هایی پرعشق خلق می‌کردم، تا آنجا امیدهایم قد بکشند و آن‌وقت دردهای‌مان را فراموش می‌کردیم...

دنیایی که مردمان امروز را در آن می‌بینیم، سیمایی انباشته از ظلم، بدبختی و رنج دارد, همراه با واقعیتی تلخ که همۀ خواسته‌هایمان را درو می‌کند...

دنیایی که دیواره‌های استبداد بالاتر می‌رود
و همۀ خیالات و رویاهای‌مان را خرد می‌کند
و سیاهی و خودخواهی را در قلب‌ها می‌نشاند.
دنیای که دلهامان مرده است و عشق را کمتر کسی به یاد دارد...
.