ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﯽ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﺪﺍ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﯽ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﺪﺍ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎ
ﻣﺜﻞ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ
ﺧﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻭ ﺧﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﻃﻼ
ﭘﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺟﺶ ﺍﺯ ﻋﺎﺝ ﻭ ﺑﻠﻮﺭ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺨﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ
ﻣﺎﻩ ﺑﺮﻕ ﻛﻮﭼﻜﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ
ﻫﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭘﻮﻟﻜﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ
ﺍﻃﻠﺲ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻧﻘﺶ ﺭﻭﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻭ ﻛﻬﻜﺸﺎﻥ
ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺷﺐ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ
ﺳﯿﻞ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﺵ
ﺩﻛﻤﻪ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺑﺮﻕ ﺗﯿﻎ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﻭ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ
ﻫﯿﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﯿﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻮﺩ
ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ
ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ
ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ
ﺯﻭﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﺳﺖ
ﭘﺮﺱ ﻭ ﺟﻮ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﻛﺎﺭﯼ ﺧﻄﺎﺳﺖ
ﺁﺏ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺭﺩﯼ ، ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ ، ﺟﻮﺍﺑﺶ ْﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪﯼ ﭼﺸﻢ ، ﻛﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﺗﺎ ﺷﺪﯼ ﻧﺰﺩﯾﻚ ، ﺩﻭﺭﺕ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﻛﺞ ﮔﺸﻮﺩﯼ ﺩﺳﺖ ، ﺳﻨﮕﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﻛﺞ ﻧﻬﺎﺩﯼ ﭘﺎﯼ ﻟﻨﮕﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﯼ، ﻋﺬﺍﺑﺖ
ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﺩﺭﻣﯿﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺁﺑﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯾﻢ، ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﻮ ﻭ ﻏﻮﻝ ﺑﻮﺩ
ﻧﯿﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ
ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻛﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﯾﻚ ﺩﺭﺱ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﻫﻨﺪﺳﻪ
ﻣﺜﻞ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺪﺭﺳﻪ
ﻣﺜﻞ ﺻﺮﻑ ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﺗﻜﻠﯿﻒ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ
********
ﺗﺎ ﻛﻪ ﯾﻜﺸﺐ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ
ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﯾﻚ ﺳﻔﺮ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﯾﻚ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﺪﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ
ﺯﻭﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﭘﺪﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ
ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﺧﺪﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﻧﺪ
ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺧﻠﻮﺕ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﺑﺎ ﻭﺿﻮﯾﯽ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﯾﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩ
ﮔﻔﺘﻤﺶ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯼ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ؟
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ! ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ؟
ﮔﻔﺖ ﺁﺭﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺑﯽ ﺭﯾﺎﺳﺖ
ﻓﺮﺵ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﮔﻠﯿﻢ ﻭ ﺑﻮﺭﯾﺎﺳﺖ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﯽ ﻛﯿﻨﻪ ﺍﺳﺖ
ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﺳﺖ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ
ﺳﻔﺮﻩ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﻞ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﺻﺎﻑ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﺜﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﭼﻜﻪ ﭼﻜﻪ ﻣﺜﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
#قیصر_امین_پور
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎ
ﻣﺜﻞ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ
ﺧﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻭ ﺧﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﻃﻼ
ﭘﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺟﺶ ﺍﺯ ﻋﺎﺝ ﻭ ﺑﻠﻮﺭ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺨﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ
ﻣﺎﻩ ﺑﺮﻕ ﻛﻮﭼﻜﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ
ﻫﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭘﻮﻟﻜﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ
ﺍﻃﻠﺲ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻧﻘﺶ ﺭﻭﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻭ ﻛﻬﻜﺸﺎﻥ
ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺷﺐ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ
ﺳﯿﻞ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﺵ
ﺩﻛﻤﻪ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺑﺮﻕ ﺗﯿﻎ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﻭ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ
ﻫﯿﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﯿﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻮﺩ
ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ
ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ
ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ
ﺯﻭﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﺳﺖ
ﭘﺮﺱ ﻭ ﺟﻮ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﻛﺎﺭﯼ ﺧﻄﺎﺳﺖ
ﺁﺏ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺭﺩﯼ ، ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ ، ﺟﻮﺍﺑﺶ ْﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪﯼ ﭼﺸﻢ ، ﻛﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﺗﺎ ﺷﺪﯼ ﻧﺰﺩﯾﻚ ، ﺩﻭﺭﺕ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﻛﺞ ﮔﺸﻮﺩﯼ ﺩﺳﺖ ، ﺳﻨﮕﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﻛﺞ ﻧﻬﺎﺩﯼ ﭘﺎﯼ ﻟﻨﮕﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﯼ، ﻋﺬﺍﺑﺖ
ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﺩﺭﻣﯿﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺁﺑﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯾﻢ، ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﻮ ﻭ ﻏﻮﻝ ﺑﻮﺩ
ﻧﯿﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ
ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻛﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﯾﻚ ﺩﺭﺱ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﻫﻨﺪﺳﻪ
ﻣﺜﻞ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺪﺭﺳﻪ
ﻣﺜﻞ ﺻﺮﻑ ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﺗﻜﻠﯿﻒ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ
********
ﺗﺎ ﻛﻪ ﯾﻜﺸﺐ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ
ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﯾﻚ ﺳﻔﺮ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﯾﻚ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﺪﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ
ﺯﻭﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﭘﺪﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ
ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﺧﺪﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﻧﺪ
ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺧﻠﻮﺕ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﺑﺎ ﻭﺿﻮﯾﯽ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﯾﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩ
ﮔﻔﺘﻤﺶ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯼ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ؟
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ! ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ؟
ﮔﻔﺖ ﺁﺭﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺑﯽ ﺭﯾﺎﺳﺖ
ﻓﺮﺵ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﮔﻠﯿﻢ ﻭ ﺑﻮﺭﯾﺎﺳﺖ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﯽ ﻛﯿﻨﻪ ﺍﺳﺖ
ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﺳﺖ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ
ﺳﻔﺮﻩ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﻞ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﺻﺎﻑ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﺜﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﭼﻜﻪ ﭼﻜﻪ ﻣﺜﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
#قیصر_امین_پور
۲.۴k
۰۲ اسفند ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۹)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.