عزیز من، فاصله نمیفته. فاصله رو ما می ندازیم و برای شونه

عزیز من، فاصله نمیفته. فاصله رو ما می‌ندازیم و برای شونه‌‌خالی‌کردن از گفتن «من بین خودم و فلانی فاصله انداختم»، می‌گیم «فاصله افتاد». که یعنی ما حواسمون نبود. خودش افتاد. ولی تو بدون که فاصله، از بین درزهایی که ما تو رابطه درست می‌کنیم، میفته. کاریم نداره که در ظاهر، چقدر دست رفیقتو محکم گرفتی و چشم‌هاتو دوختی به کلمه‌هایی که از دهنش بیرون میان. همون مشکل حل‌نشده، همون حرفی که مدام قورتش می‌دین، همون نگاه معذب، یک روزی زاد ولد می‌کنه و حفره‌ی کوچیک بین‌تون رو تبدیل می‌کنه به شکاف. فاصله به‌خاطر حفره‌هایی که پر نمی‌شن، میفته. و الا جهان پر از آدم‌های کاربلدیه که هر حبابی تو رابطه‌شون درست شه، فوری دورش جمع می‌شن و فکر می‌کنن چجوری ازش خلاص شن. چرا فاصله بین اون‌ها «نمیفته»؟