تــــــــــــو چـــــــه می دانــی . . .

تــــــــــــو چـــــــه می دانــی . . .
شَــــب که می شـــــود. . . .
گلویَـــم پُــر می شــود. . . .
پر از یک بُـغـض ِِ سَنگیـــن . . .
بُـغضی که نـــاخواسته می ترکَـــد و چشمــــــــانم را پــــــــــاک ، بــارانی می کنــد. . . .
و امـــــا دلــم . . . .
دلــم پُـر می شـــود از درد . . .
دردهـایی پُـر از حــــرف . . .
حـرف هــایی مملـوء از سکـــــــوت . . .
حرف هایی که یک بــاره در دلـم فَوَران می کننـد و روی این دیــــوار ِِ مَـجــازی آرام می گیرنــــــــد...
و من میمانم و خوابی که مدت هاست به چشمانم حرام شده ...