تراوش سیاه نگاهش

تراوش سیاه نگاهش
با زمزمه‌ی سبز علف ها آمیخت.
و ناگاه
از آتش لب هایش
جرقه‌ی لبخندی پرید!
در ته چشمانش ، تپه‌ی شب
فرو ریخت .
و من،
در شکوه تماشا،
فراموشی صدا بودم...


#سهراب_سپهری