زِ هر راهی  گذر  کردم  ندیدم  جز  پریشانی

زِ هر راهی  گذر  کردم  ندیدم  جز  پریشانی
ندیدم جز غم وحسرت ندیدم جز رجزخوانی
همه سر درگُمِ خویش وپریشان درشبِ وحشت
ندیدم  جُز  بلا  و غم زِ دستِ  آنکه  میدانی
کُله را داده بر باد و به  دنبالش  جهان گشتم
بجز  دالانِ  تو  در  تو  ندیدم  باده  گردانی
تمامِ  آسمان  تیره  سیاهی  گشته ام  چیره
گُلی  دیگر  نمی بینم ، نمی بینم گُل افشانی
به شاخه  عندلیبان  را ندیده کس به  آوائی
شده گم در دیار غم ، گلستان گشته ویرانی
همه  سر در گریبان و گریبان پاره می بینم
نه دل مانده ، نه دلداری خُدایم گشته قربانی