.

.
زن های عاشق همیشه
زمان عکس گرفتن
دست کم یک خاطره از عشقشان را
به تصویر می کشانند
یک جور ادای احترام
یادآوری
که کسی در زیبایی من نقش داشته
حالا یکی دست به گوشواره می برد
که بفهماند کسی قبل شما
پای این گوش زنبیل گذاشته
یکی هم سرش را به سمتی خم می کند
که روزگاری حرف های دلخواهش را
از آن سو شنیده و ثبت کرده
یکی به یاد دست های شخصی
زنجیر دور گردنش را به کادر می آورد
بالا تا کنار لب و گاهی به دندان
یکی حواس لبش را چنان جمع می کند
که صورتش فراموش نکند
بوسه هیچ گاه سهم یک نفر نبوده و نیست
یکی مو روی رخش
پنهان
که یعنی
هنوز گیسوی من سراغ یک گمشده را
می گیرد
یکی هم رو به لنز اما
نگاهش گیج لحظه ای خاص
به ظاهر می خندد
به اعتقاد من
زن ها هیچ وقت درون هیچ قابی
تنها نبودند
حتی زنی که اصرار به عکس های تکی دارد
زنی که بریده اما
شانه ی یک مرد همیشه کنارش
جا مانده
.
.