کاش فرو میشدم در بغض خاکستری واژه های سپید و میگذشتم

کاش فرو میشدم در بغض خاکستری واژه های سپید و میگذشتم از هفت خوان باران ، تا ورای زندگی جن زده من
آنجا که فقط ترانه می سرایند...

کاش می باریدم چون باران پائیزی بر برگهای زرد و خشکیده غزلها...

اگر مانده بودی در سایه های اطلسیهای حیاط راز بودن درخت پرتقال
و هبوط بهار نارنج را برایت فاش میکردم...

میگفتم که چرا درخت ازگیل حیاط در اوج قد کشیدنش خشکید...

کاش فرو میرفتم در نبودنت ...