بهشون میگم :

بهشون میگم :
هیییییسسسسس!
بچه ها تصور کنید من افتادم رو تخت بیمارستان
بدون موهای مشگی بافته شده
بدون مژه های بلند
بدون لپای گل انداخته
با رنگ پریده
با نفسی که بند اومده و بالا نمیاد
با چشمای به راه مونده
چی میشه مگه!؟
یه لحظه و یه مانیتور با خط صاف!...
پلکایی که فرصت نمیکنن بسته شن
و نفسی که کشیده میشه اما بر نمیاد که مفرح ذات باشه!
دستی که دوست داره دستات و برای لحظه ی آخر بگیره ولی وقتش تمومه!
و آدمایی که نفس راحت میکشن از نبودت!...
...
اونا باور نمیکنن اون فاطمه ی شاد که مدام مسخره بازی در میاره و غرق آهنگه و مدام مینویسه و مینویسه سرطان داشته باشه
ولی من باورت میکنم کیانا
من میدونم حرفای ناتمومت سرطان شده تو قلبت!
یه توده ی بزرگ که دوس داری از شرش خلاص شی اما نمیتونی!
من میدونم درد داره دوس داشتن آدمی که تورو حتی نمیبینه!
میدونم...

پ.ن: قصد اذیت کردنشون و نداشتم! دلم میخاست بهم بگن و بدونم وقتی نباشم چی میشه!...

من نباشم چه کسی جای مرا می‌گیرد!؟
گاهی از تلخی این فکر بهم میریزم!...