دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد

دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد
من و باز آن دعاها، که یکی اثر ندارد

من و زخمِ تیزِ دستی، که زد آنچنان به تیغم
که سرم فتاده برخاک و تنم خبر ندارد

همه زهر خورده پیکان، خورم و رطب شمارم
چه کنم که نخل حرمان، به از این ثمر ندارد

ز لبی چنان که بارد، شکرش ز شکرستان
همه زهر دارد اما، چه کند شکر ندارد

به هوای باغ مرغان، همه بالها گشاده
به شکنجِ دام مرغی، چه کند که پر ندارد

بِکُش و بسوز و بگذر، منگر به این که عاشق
بجز این که مهر ورزد، گنهی دگر ندارد

غلط است هر که گوید، که به دل ره است دل را
دل من ز غصه خون شد، دل او خبر ندارد

می وصل نیست وحشی، به خمار هجر خو کن
که شرابِ ناامیدی، غم درد سر ندارد

وحشی بافقی