امسال هم رسید...

امسال هم رسید...
این سومین محرمی هست که نیست...
دیروز که روز اول مراسم بود، ماشین آوردم توی پارکینگ و یکساعتی نشستم روی زمین...
با خودم فکر کردم به خودم...
به اتفاق تلخ عاشقی...
به دوستت دارمهای بعد رفتن یارجان...
به شما به من لطف داریدها با همه سنگینی و سردیش...
به اینکه آدمها نمیتونند درک کنند دوست داشتنی اونقدر عمیق باشه که بعد از سه سال هنوز پابرجا بمونه...
نشستم روی پله اول منبر و به آدمها فکر کردم...
به عشق بین آدمها...
به دوست داشتنهایی که هست اما اونقدر ساده بوده که مقابل رنگ و آب دوستت دارمهای امروزی جلوه خودش رو از دست داده...
نشستم و شب اول از دهه سوم محرم به موکبهای اربعین فکر کردم...
به دلتنگی عمیقی که توی دلم موج میزنه...
به پذیرش تقدیر و به تسلیم شدن...
به سردرگمی هایی که برای سن من زیاد نیست...
اما برای روحم چرا...
به نوشته های روی پارچه ها زل میزنم و موکب امام رضا علیه السلام و ناخودآگاه دلم هوس باران میکند و روضه شش ماهه...
صدای اذان مغرب از بلندگوی مسجد شنیده میشود...
بلند میشوم...
با حجمی از خستگی های شیفت...و کوله باری از چه کنم ها...