بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
پاسخ :
نه تنها اسلام با جشن، سرور، شادی و تفریح مخالف نیست، بلکه تأکید بسیاری نیز بر آن دارد. چنان چه شادی، بشاش بودن، نشاط داشتن، همیشه تبسم بر لب داشتن و ... را از ویژگی‌های مؤمن بر شمرده است و دستور می‌دهد که مؤمن باید شبانه روز خود را به چهار بخش تقسیم نماید. زمانی برای معرفت و عبادت پروردگار کسب علم و بندگی، زمانی برای معاش و کسب رزق حلال، زمانی برای رفت و آمد با برادران دینی ارتباطات سالم و هدفمند و زمانی هم برای تفریح و کسب لذت‌های حلال. و جالب آن که می‌فرماید: هر کس بخش چهارم را نداشته باشد، در انجام موفق سه بخش دیگر نیز ناموفق خواهد بود.
آن چه اسلام در به ویژه در انجام مباحات با آن مخالف است، شرک، گناه، جهالت، عوامی، بی‌بصیرتی و خرافه‌گرایی به هر بهانه و دلیلی است.
همان‌طور که اشاره نمودید، چهارشنبه سوری یکی از رسوم ملی قدیمی ایرانیان می‌باشد. ایرانیان قدیم سه شنبه‌ آخر سال را جشن می‌گرفتند و در این جشن که پس از خانه‌ تکانی صورت می‌پذیرفت، اضافات غیر قابل مصرف را به آتش می‌کشیدند در زمانی که هیچ امکانی برای دفع یا بازیافت زباله نبود و با سوزاندن، هم میکروب‌ها از بین می‌رفت و هم خاکستر حکم بازیافت برای خاک را داشت. البته در قرون بعدی سنت‌ها تغییر یافت و گاهی به هنگام پریدن از روی آن آتش‌ها که به معنای پشت سر گذاشتن فضولات بود، شعرهایی چون: سرخی تو از من - زردی من از تو را نیز می‌سرودند. که البته اگر از روی یک اعتقاد و باور انجام و بیان شود، معصیت است. چرا که اسلام نه آتش و نه هیچ چیز دیگری را مبدأ خیر در انسان نمی‌داند. دور هم جمع شدن، آجیل خوردن، قاشق‌زنی و ... نیز بعدها به این فرهنگ افزوده شد.
اما کی و کجا انفجارهای مهیب، انداختن قوطی اسپری یا گاز پیک‌نیک به آتش، ساختن نارنجک‌ های دست‌ساز از خرده شیشه و سنگ و مواد منفجره و انداختن آنها زیر پای رهگذران و یا کوبیدن آنها به دیوارهای خانه‌های مردم، یا سوزاندن میز و صندلی و کیوسک تلفن و ...، جزء آداب و رسوم ملی و جشن‌های ایرانیان بوده است؟!
کی و کجا رقصیدن در خیابان و به دور آتش مانند قبایل عقب مانده‌ آفریقایی یا اعراب جاهلیت، عربده کشی، ترساندن سالخوردگان با انفجارها ... و در نهایت تهدید جان و مال مردم جزء آداب و رسوم و جشن‌های ملی ایرانیان بوده است؟! این اتهام، توهین بسیار بزرگی به فرهنگ دینی و ملی ما ایرانیان محسوب می‌گردد.
بدیهی است که با این گونه وحشی‌ گری‌ها نه تنها نظام یا دولت ، بلکه عقل و شرع و اذهان عمومی نیز مخالفت است.