خط به خط اشک نویسی مرا می خوانی

خط به خط ، اشک نویسی مرا می خوانی

رفتنت ، رفتن جان است ، خودت می دانی

مثل هر بار که بستی و نرفتی ، این بار

چمدان باز کن و باز بگو می مانی

هی مرا پس زدی و پیش کشیدی ، نکند

پای برگشت نداری که مرا می رانی ؟

به روی باغچه ی قالی نه متری ما

خشک خواهد شد از این غصه که می افشانی

هرچه گفتم که بمان ، فایده انگار نداشت

رفتنت ، رفتن جان است ، خودت می دانی ...