وقتی تمام تلاشش برای برگرداندنش به زندگی بیفایده بود ب

وقتی تمام تلاشش برای برگرداندنش به زندگی‌ بی‌فایده بود؛ با تمام وجود بر پیکرِ بی‌جانِ خاطراتش اشک ریخت، ضجه زد و مرگ را آرزو کرد، آن اشک‌ها، بغض‌ها و التماس‌ها برای کسی که مصمَّم به رفتن بود ذره‌ای اهمیت نداشت و تنها اورا در چشمِ خود حقیر و حقیرتر کرد، از آن روز دریافت در زندگی هیچ چیز ارزش آن را ندارد که به تمنا آلوده شود. تمنای چیزی را داشتن، حتی اگر بعدها به ما تعلق پیدا کند آن را برای همیشه بی‌ارزش خواهد کرد .