یک اسپانیایی غمگین روی این دیوار در گوشهای از شهر بارسل

🔹یک اسپانیایی غمگین روی این دیوار در گوشه‌ای از شهر بارسلون نوشته:« در آغوشم بگیر تا زمانی که مسی برگردد»، مردی در مقابل نیوکمپ در حالی که پیراهن مسی را بر تن دارد اشک می‌ریزد. مردم غمگینند، انگار عزیزی را از دست داده‌اند. بعضی دنبال ماشیشنش می‌دوند به امید اینکه نگه دارد و بگوید شما را ترک نمی‌کنم. تا آخرین لحظات انتقالش به پاریس هنوز عده‌ای امید داشتند که شاید پادشاه سرزمینش را ترک نکند.

🔹زمانی که پنالتی‌اش را به لوئیز سوارز پاس داد، رای هادسن گزارشگر فریاد زد:« شکسپیر اشتباه می‌کرد، اون شاه لیر نبود، بلکه شاه لئو بود» که اشاره به داستان شاه لیر دارد که پادشاهی و دارایی‌اش را به دخترانش می‌بخشد. اما شاه لئوی نمایشنامه‌ی ما امروز گلهایش را به کسی نمی‌بخشد، سرزمینش را ترک می‌کند.
پادشاه قلمرو و تاج‌وتختش را رها می‌کند و در سرزمینی دیگر به دنبال سرنوشتش می‌گردد. مردمانش رها شده و غمگین، تاجگذاریش را در قلمرویی دیگر تماشا می‌کنند. آنها عاشق مسی هستند، آنقدر عاشق که حتی رفتنش هم آنها را دلخور نمی‌کند.

🔹فرانچسکو توتی در کتابش بارها این عبارت را تکرار می‌کند:« به راستی چه کرده‌ام که لایق چنین عشقی از جانب مردم شهرم باشم؟» لیونل مسی چه کرده است که لایق چنین عشقی از جانب مردم شهری است که یک اقیانوس با زادگاهش فاصله دارد؟
شاید جواب این سوال را فقط در شعری از مایا آنجلو بتوان جستجو کرد:
«آموخته‌ام که مردم چیزهایی که می‌گویید را فراموش می‌کنند، کارهایی که کرده‌اید را فراموش می‌کنند، اما هرگز احساساتی که در آنها برانگیخته‌اید را فراموش نخواهند کرد».
-صفری

#Messi