چه زیبا گفت خسرو شکیبایی:کاش می شد آدمی،گاهی...فقط گاهی...به اندازه نیاز بمیرد وبعد بلند شود آهسته آهسته خاک هایش را بتکاند...اگر دلش خواست برگردد به زندگی...دلش نخواست بخوابد تا ابد...