آدم كه ديوار نيست كه هر روزش با جاى خالى كسى پر شود و دم

آدم كه ديوار نيست كه هر روزش با جاى خالى كسى پر شود و دم نزند
رهايش كه كنى از حدش كه بگذرد
صدايى كه نباشد گوشى كه نشنود چشمى كه نبيند
آغوشى كه نباشد تمام
مى شود.ساده و آرام دست دلش را
مى گيرد و تا ته دنيا
دردهايش را قدم مى زند...

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌