بگذار که در حسرت دیدار بمیرم

بگذار که در حسرتِ دیدار بمیرم
از دردِ نداریِ دل ، هر بار بمیرم

آه از دل عاشق کش و آه از لب معشوق
بگذار که در خلوتِ تَبدار بمیرم

دیدم رخ مهتابی ات ای ماه عزیزم
ای کاش که در شام شب تار بمیرم

در برکه به نیلوفر و مرداب فتادی
سنگی بزن از عشوه ی دلدار بمیرم

با من قدحی پُر کن از این جام گوارا
نگذار که اینگونه دل آزار بمیرم

رحمی تو به من کن در این شهر تلافی
نگذار که بر چوبه ی هر دار بمیرم