آدمـی سـیـب هــوس چـیـد شـبـی شـیـطـان شد

آدمـی سـیـب هــوس چـیـد شـبـی شـیـطـان شد

پــیــش چــشــم هــمـه ی آیــنــه هـا عــریــان شد


در شــــب وســـوســـه بــا دخــتـر گــنــدم خـوابـیـد

بــــوی ایـــمـــان ز دلـــش رفــت اســیـــر نـــان شد


بــعــد از آن حـــادثــــه ی زرد خــــــدا  را  گـــــم کرد

اهــــرمـــــن آمـــد و در غـــفــلــت او پـــنـــهــان شد


آدمـی عــــرش نـــشـــیــن بــود خــدا غـــیـــرت بود

شـد هــوس پــوش کـه تـبـعـیـدی خـاکـسـتـان شد


عـــبـــرت از هــیــبــت ایـن حــادثـــه بـر خـود لـرزیـد

آدم از عــرش خــدا پـــرت شـــد و شـــیـــطـــان شد


تا به کی سیب و هوس، وسوسه، غفلت، شیطان ؟

بــایــد از وســـوســه بــرگـشـت شـبـی انــســان شد