چند پارتی
چند پارتی...
My Moon🌕💫
Part 6
بعد از این حرف بدون این که بخواد حرفی از طرف لایلا بشنوه کافه رو ترک کرد و خروجش از کافه معادل بود با فرود اومدن لایلا روی دو تا زانو هاش...کمی اونجا نشست و بعد با همون حالت به زور از جاش بلند شد و از کافه بیرون اومد پاهاش سست شده بود...ولی به راه رفتن ادامه داد...جلو میرفت...آروم آروم قدم میزد...به پل بزرگ سئول رسید...بعد از پدر و مادرش کسی رو جز تهیونگ نداشت...که حالا اونم نداشت...حالش به شدت بد بود....از روی میله ی پل رد شد و از پل آویزون شد....بادی به صورتش خورد و باعث پخش شدن موهاش توی هوا شد...اشک هاش توسط باد پاک میشد...دیگه امیدی به زندگی نداشت...قبل از این که بخواد بپره...بلند داد زد...
لایلا: کیم تهیونگ ازت متنفرمممممممممم
[زمان حال]
در حالی که دوتا زانو هاشو بغل کرده بود و گریه میکرد...چرا؟...چرا دوباره باید با اون رو به رو میشد؟...چرا بعد از سه سال دیدمش؟...
داشتم گریه میکردم که در باز شد...زانو هاشو محکم تر بغل کرد...و سرش رو بیشتر به سمت پایین فشار داد...که صدای بسته شدن در و بعد صدای قدم های آروم یکی که بهش نزدیک میشد رو شنید...حرکت فرد دقيقا جلوی پای لایلا متوقف شد...ولی لایلا کوچک ترین حرکتی نکرد...اصلا براش مهم نبود که اون فرد کیه...فقط توی سکوت خودش هق هقی آروم از گلوش خاج میشد...که کمی بعد توی بغل کسی فرو رفت...هنوز همون بو...هنوز همون بعل پر محبت...هنوز پر از آرامش و امنیت بود...
تهیونگ: هیششش...گریه نکن
لایلا کمی بعد به خودش اومد...خواست از بغل تهیونگ بیرون بیاد...ولی تهیونگ محکم تر بغلش کرد...شروع کرد با مشت زدن به سینش ازش جدا شه...ولی فایده ای نداشت...زور تهیونگ از اون بیشتر بود...کمکم مشت هاش شل شد گریش شدید تر شد...مشتش رو باز کرده بود و روی سینه ای تهیونگ گذاشته بود و بلند گریه میکرد....
....
ادامه دارد...
My Moon🌕💫
Part 6
بعد از این حرف بدون این که بخواد حرفی از طرف لایلا بشنوه کافه رو ترک کرد و خروجش از کافه معادل بود با فرود اومدن لایلا روی دو تا زانو هاش...کمی اونجا نشست و بعد با همون حالت به زور از جاش بلند شد و از کافه بیرون اومد پاهاش سست شده بود...ولی به راه رفتن ادامه داد...جلو میرفت...آروم آروم قدم میزد...به پل بزرگ سئول رسید...بعد از پدر و مادرش کسی رو جز تهیونگ نداشت...که حالا اونم نداشت...حالش به شدت بد بود....از روی میله ی پل رد شد و از پل آویزون شد....بادی به صورتش خورد و باعث پخش شدن موهاش توی هوا شد...اشک هاش توسط باد پاک میشد...دیگه امیدی به زندگی نداشت...قبل از این که بخواد بپره...بلند داد زد...
لایلا: کیم تهیونگ ازت متنفرمممممممممم
[زمان حال]
در حالی که دوتا زانو هاشو بغل کرده بود و گریه میکرد...چرا؟...چرا دوباره باید با اون رو به رو میشد؟...چرا بعد از سه سال دیدمش؟...
داشتم گریه میکردم که در باز شد...زانو هاشو محکم تر بغل کرد...و سرش رو بیشتر به سمت پایین فشار داد...که صدای بسته شدن در و بعد صدای قدم های آروم یکی که بهش نزدیک میشد رو شنید...حرکت فرد دقيقا جلوی پای لایلا متوقف شد...ولی لایلا کوچک ترین حرکتی نکرد...اصلا براش مهم نبود که اون فرد کیه...فقط توی سکوت خودش هق هقی آروم از گلوش خاج میشد...که کمی بعد توی بغل کسی فرو رفت...هنوز همون بو...هنوز همون بعل پر محبت...هنوز پر از آرامش و امنیت بود...
تهیونگ: هیششش...گریه نکن
لایلا کمی بعد به خودش اومد...خواست از بغل تهیونگ بیرون بیاد...ولی تهیونگ محکم تر بغلش کرد...شروع کرد با مشت زدن به سینش ازش جدا شه...ولی فایده ای نداشت...زور تهیونگ از اون بیشتر بود...کمکم مشت هاش شل شد گریش شدید تر شد...مشتش رو باز کرده بود و روی سینه ای تهیونگ گذاشته بود و بلند گریه میکرد....
....
ادامه دارد...
- ۷.۵k
- ۰۲ اسفند ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۳)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط