تقدیم به امید خاموشم!

تقدیم به امید خاموشم!
"ققنوس را من به چشم دیدم، اما او باز یک افسانه بود"
مقدمه:
این روزها که زندگیمون با کلیشه های مزخرف گالویز شده، قصه ی من از دل یک فاجعه ی عجیب سر بیرون آورده و مثل گردبادی من رو راهی جهان بیرون از زمین میکنه.
درگیرم میکنه، عاشقم میکنه.
فاجعه ای که کلیشه ها رو پس میزنه و به روش خودش من رو مقابل دو تا چشم بی نظیر قرار میده، طوری که حس کنم دارم
خواب میبینم یا وسط یک خیال پردازی صبح خسته کننده ی دوشنبه گیر کردم و هرچی دست و پا میزنم نمیتونم ازش فرار
کنم...
و شاید اون کالیستوهای رنگی خود فاجعه باشن. نمیدونم!
فقط میدونم حتی اگر وجودش از جنس رویا هم باشه من باز عاشق این رویام ، حتی اگر افسانه باشه من باز عاشق این افسانم
و شاید این بار به جای نگاه کردن به سقف دنیا و فکر کردن به ینکه کی میخواد از پشت این پرده ی مشکی بیرون بیاد، به اتاق افکارم مراجعه کنم و از خاطراتم بخوام راجبش بیشتر بگن. التماس کنم راجب کسی که این روزها به سراپای وجودم چشمک میزنه بیشتر بگن، چون من میخوام به یادش بیارم!