زمان ما اصلا اینطوری نبود ما رومون نمیشد اصلا به زبون

زمانِ ما اصلا اینطوری نبود ؛ ما رومون نمیشد اصلا به زبون بیاریم ،
آدم اصلا خجالت میکشید ، اگه یهو توو کوچه ای جایی طرفو میدیدیم
قلبمون از سینه در میومد دلمون ضعف میکرد واسه دیدنش ، ولی راه‌مونو یه طرفه دیگه میکردیم که یوقت چشم توو چشمی چیزی نشیم ،
آب شیم از خجالت ! زمان ما اینطوری نبود ؛ ده بار توو دلت باید کلنجار میرفتی تا به یکی جرات کنی بگی : خانوم ما از چشم و ابرو شما الگو میگیریم واسه شعرامون ، واسه نقاشی‌هامون ، واسه تصوّرتون توو خیالامون ؛ آدم اصلا شصت بار سرخ میشد.
یهو نمیدونم چیشد فیسبوک" و ده تا از این مدل برنامه های کوفت و زهرماری اومدن ! یجوری شد که دیگه تو نمیرفتی سرکوچه بشینی تا شاید امروز رد بشه و ببینیش و آروم بگیری ، انقد راحت شده بود که نه خودت ، بلکه یه میلیون آدم دیگه ام میتونستن اون حالت از بودنش توو عکساشو ببینن ؛ ببین این خودش یه درده ! من انقد انحصار طلب بودم که دوس نداشتم اون حالتی که من دیدمشو کسی دیگه ببینه !
میخوام بگم زمانِ ما هیچ کدوم از اینا که الان به وُفور دارید میبینید نبود ؛ زمان ما هنوز "کراش" اختراع نشده بود ، "اینستاگرام" به ذهن سازنده اش نیومده بود ، "دوستت دارم الکی" فراوونیش نبود ، زمان ما خیلی خوب بود ، خیلی ...