اصلش فقط تفریح بود ، کلا تفرج و خنده و صفا بود ، دردم بود

اصلش فقط تفریح بود ، کلا تفرج و خنده و صفا بود ، دردم بود ولی نمیفهمیدیم ، کتک بود ، یخ کردن دست و پا بود ، زمین خوردن و این چیزا بود ، ولی سِر بودیم انگار ، اولش بچگی بود و خوب نه ، عالی بود ، یهو چشم باز کردیم و دیدیم بزرگ شدیم ، افتادیم وسط زندگیِ واقعی و دردای واقعی و زخمای واقعی و خنده های کم ، خیلی کم ، دیگه حس داشتیم ، میفهمیدیم ، حالیمون میشد که این دردِ لامصب تا کجاها میره و تا کجاها رو میسوزونه ، اما راهی نبود که برگردیم ، بعضیا اومدن و زیرشون خط کشیدیم ، خطِ قرمزِ پررنگ ، مهم و اساسی شدن ، داداشی شدن ، عشقم شدن ، آبجیم شدن ، حاجی و اوستا شدن ، خیال کردیم تا همیشه همینه ، همیشه همینه ، یادمون میره ، زود فراموش میکنیم که همه چی عوض میشه و ما هم ، این شد که خیالمون غلط دراومد و خط قرمز اومد دور اسمشون و چند وقت بعد اصلا یادمون رفت کی بودن ، کلا یادمون رفت ، آدمای جدید اومدن و دنیای جدید و دردای جدید و زخمای جدید هم ، تشابه روزامون همین رفت و آمدا بود و خنده های کم ، که تند تند عید میشد و تند تند محرم و تند تند پائیز ، که زود گذشت و داره میگذره. راستی ، تا کی هستم تو ذهنتون رفیقای خوبم...
تا فردا؟ تا اینجام؟ یا تا همیشه؟