دلتنگی

سلام زیباترین بهانه زندگی...
یکماه گذشت. یکماهی که به اندازه یکسال شکسته تر که نه، مچاله شدم...
یکماه از گریه های شبانه و بغض ها و سکوتهای روزانه ام گذشت...
یکماه از دلتنگی های فرو خورده...
از دوستت دارم های حبس شده...
از کجایی؟ چه میکنی؟ های دفن شده در صفحات مجازی گذشت...
برای تو را نمیدانم...
اما داستان من بی تو، داستان نفس کشیدن در جهنم است...
گفته بودم دلتنگیت زندگیم را فلج میکند؟
گفته بودم دلتنگت که میشوم صوتهای قدیمی ات را بارها و بارها پلی میکنم و آنقدر پای هرکدامشان اشک میریزم تا خواب مرا از یادت غافل کند؟
گفته بودم عکسهایت را یواشکی و با وسواس نگاه میکنم و خاطراتشان را که مرور کردم، قربان صدقه ات که رفتم، یواشکی میبوسم؟
گفته بودم جای خالیت را نه کار پر میکند، نه درس، نه زندگی؟
و اصلا این را گفته بودم که زندگی بی لمس حضورت برایم فقط تکرار دم و بازدمی مصنوعی است؟
یکماه از نبودنت گذشته و من هر روز در آینه به موهایم زل میزنم که سفید میشوند...
به چشمهای ورم کرده ام...
به بغض پنهان شده در گلویم...
و...
حرف زیاد است عزیزدل و تو مشغله هایت بیشتر از اینست که بخواهی به دلتنگی های عاشقانه ام گوش دهی...
و اصلا چه کسی در این دنیا به دلتنگیهای یک دختر اهمیت میدهد؟
هیچکس...
به خدا هیچکس...