گفتم این کیست که پیوسته مرا میخواند

گفتم این کیست که پیوسته مرا می‌خواند
خنده زد از بُن جانم که منم، ایرانم

گفتم ای جان و جهان چشم و چراغِ دل من
من همان عاشقِ دیرینه‌ی جان‌افشانم

به هوای تو جهان گردِ سرم می‌گردد
ورنه دور از تو همین سایه‌ی سرگردانم