مدح فاجر و گنهکار عرش الهی را می لرزاند

مدح فاجر و گنهکار عرش الهی را می لرزاند :

هر تعریف و تمجید باید متناسب و به اندازه فضیلت و خیری باشد که در یک شخص است.

به تعبیر حضرت علی علیه السلام:
«مدح و ثنا بیش از حدّ ، تملّق است و کمتر از حدّ ، ناتوانی است یا حسد.» (نهج البلاغه، حکمت 347)

کسی که از افراد ناشایسته تعریف کند، به تعبیر امام عسکری علیه السلام در معرض اتّهام است؛ یعنی چه بسا به خاطر دنیا و رسیدن به مال و مقام و موقعیّت باشد.

چنین تعریفی، هم ستایشگر را از اعتبار می اندازد، هم برای فرد مورد #ستایش زیان دارد، چون او را مغرور و خودپسند می کند و #غرور، او را به تکبّر می کشاند.

از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده است که: «در #چهره ی ستایشگران #خاک بپاشید». (میزان الحکمه، حدیث 18573)

معنای آن این است که به چاپلوسان متملّق میدان ندهید تا با تعریف های بی جا، دام فریب و #ریاکاری بگسترانند و بازار حقیقت کساد گردد و #چاپلوسی رواج پیدا کند.

از پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله و سلم) نقل شده است: «إذا مُدِحَ الفاجِرُ اهتَزَّ العَرشُ و غَضِبَ الرَّبُّ؛‌[7]هرگاه #بدکار #ستوده شود، #عرش #بلرزد و پروردگار به #خشم آید.»

#حدیث