دلم می گیرد به حال مردی

دلم می گیرد به حال مردی
که صبحش بی دوستت دارم و قربان صدقه ای شب می شود ...
مردی که هربار آهنگی گوش می دهد و بین ابیاتِ بی روحش دنبالِ حرف هایی می گردد ، که دلش می خواسته از زن زندگی اش بشنود ... که هرشب ، بی پناهی اش را با اشکهایی داغ ... و ترانه هایِ داریوش یا اِبی خواب می کند ...
مردی که ظاهراً تنها نیست ، ولی واقعاً تنهاست ...
مردی که مدت هاست گوشه ی تبعید ، کسی از زیبایی اش تعریفی نکرده ...
مردی که گاهی یادش می رود به آینه هم نگاه کند ...
که اصلاً خودش را به خاطر ندارد ...
که مدت هاست فقط نفس می کشد ... دلم به حال جامعه ای که حال پسر و مادرانش این باشد ، می سوزد ... کاش مزن های این روزگارِ سرد ، قدری به خودشان بیایند ،
مسئله فقط "مردها" نیستند !
این کوتاهی و بی تفاوتی ، گریبانِ یک جامعه را گرفته ...
حواستان هست اصلاً ؟
وقتی می گوییم "مرد" ، منظورمان ستون و رکنِ یک جامعه است ،
مبدا آغازی که همه چیز به او و حالِ دلش بستگی دارد ... آینه بدونِ زیباییِ زن ها بی معناست ،
و سلامتِ جامعه ، بدونِ شادیِ مردوزن ها ، نابود ... !

جوامعِ موفق ، زنانی "شاد و آزاد" دارند ... ریشه ی این مشکل ، عمیق تر از این حرف هاست ...
ما راه را از آغاز ، اشتباه رفته ایم ، 
وگرنه این حال و روزمان نبود !!!


شهرمن_بوشهر
#شخصی