سرت را که روی شانه ام بگذاری

سرت را که روی شانه ام بگذاری ،

حرف ها دارد برایت نجوا کند ...

حرف ها ، از جنس سروده هایی که در آستانه ی غزل شدن مرثیه گشتند ...

وسوسه ای از جنس مرداب ها مرا سوی خود می کشد

هوا ، هوای بی خیالی است اما با این همه بی خیالی و جنون ،

واهمه ای درونم است واهمه ای از جنس نبودن با تو

خدایا !!!

باید بودنم را به گونه ای فریاد بزنم تا که همه بدانند نیلوفرانه با تو می مانم...