گاه خسته می شوم از این روزهای تکراری و این ساعت ها که

گاه خسته می شوم از این روزهای تکراری، و این ساعت ها ، که چه سنگین سپری

می شوند...

گاه بی تاب می شوم از این همه حوصله ای که ثانیه ها دارند، و هیچ گاه هم سَر

نمی رود ...  و چه بی پایان گِردی ساعت روی دیوار را دور می زنند و چه

بی عار، دوباره و دوباره و دوباره طی می کنند این مسیر هزار باره را!!


اما، همیشه... همیشه ی همیشه ، یک امید حقیقی، گرچه دور، اما گرم و نورانی،

قدم هایم را به خود می کِشد...

و دست هایم را می گیرد و با خود می بَرَد، به آن سوی دلتنگی ها، و جدایم

می کند از این روز و شب های تکراری بی پایان... و جدایم می کند از این همه فکر

و خیال دنیای بزرگترها!!


می خواهم بچه شوم، و بچه بمانم! خسته ام از تمام مسئولیت ها و نگرانی ها و

تصمیم های «بزرگتر» بودن!!