قهوه اش روی میزش بود..

قهوه اش روی میزش بود..
داشت فکر میکرد، در فکر عمیق فرو رفته بود
به گذشته اش فکر میکرد
به آدم های رهگذر زندگی اش !
به آدمهایی که پیاده روُ های قلبش را پایمال کرده بودند و آن را خراب کرده بودند
به عابرانی که پا گذاشتند روی قلب و غرورش
اشک هایش نا خود آگاه سرازیر شد ..
از فکر در آمد قهوه اش سرد شده بود
کاغذی برداشت و روی آن نوشت;
به سمت پل میروم اگر در راه حتی یک نفر به من لبخند زد نخواهم پرید ..
کلید خانه اش و موبایلش را توی جیبش گذاشت کتش را بر تن کرد و به سوی پل حرکت کرد ..
اما هیچکس به او لبخند نزد
هنذفری اش را توی گوشش گذاشت و برای آخر اهنگ مورد علاقه اش را پلی کرد ..
آه که چقدر مردم بی رحم اند
چشمانش را بست و خودش را پرت کرد ...
بعد از چند روز کسی که همه ی عمر منتظرش بود آمد اما او نبود
گریه کنان بعد از ختمش به خانه ی عشق سابقش رفت و نامه ای را با یک فنجان قهوه ی سرد روی میز دید ..
"به سمت پل میروم اگر در راه حتی یک نفر به من لبخند زد نخواهم پرید"