پشت blockکردن،

پشت blockکردن،
کسی جان میدهد
فکر کن چقدرتلخ باید باشد حس زندانی که همسرش رابه آغوش کشیده
و وقت ملاقات تمام شده...
فکر کن...
وقتی دستت راروی blockگذاشتی
فکر کن چقدرباید وقت ملاقت تمام شده باشد،
که مامورین کسی راکه زندانی توست بِکشَند
تا از p.m دادن به تو جداشود؟

به چه چیزی مغرورشدی؟
به دوستت دارم هایش؟
یابه التماس های بی جوابش؟
به خودت افتخارمیکنی که دروازه های تارعنکبوت زده قلبم راگشودی،
درونش برای خودت سکونت گزیدی،
وحالابه خودت مغرورشدی
که کسی با چشمان خیس ، التماست میکند؟
این غرورنیست،
افتخارنیست،
بشین فکرکن ببین چقدر انسان ها میتوانند
کسی را دوست داشته باشند
یااصلا میان این دوستت دارم هایی که میشنوی
چند نفر با بغض میگویند دوستت دارند؟
من به شدت مشکوکم به اینکه تو درتشخیص گرگ های که برایت دندان تیزکردن توانا باشی!
مردکه باشی، به چه دل خوش کردی؟
ماشین زیرپاهایت؟
یاصورت زیبا؟
زن که باشی ،دلت به چه خوش است؟
به اندامت؟
به شنیدن "چشمات خر داره؟"
به اعتبارمجازیت؟
واقعا چندk میتواند برابری کند
با یک زانو زدن شیرین جلوی پاهایت و گفتن دوستت دارم؟

کاش حالاکه عقلمان به چشم هایمان است،
یک اتفاقی می افتاد یا چه میدانم
یک app طراحی میشد
که وقتی کسی میگفت دوستت دارم،
مامیفهمیدم چندkدوستمان دارد؟
گرچه من مطعنم آنجاهم کسانی بودن چند k علاقه fake بخرند
تا مبادا ذات گرگ بودنشان ضربه بخورد!
خلاصه کنم "دوست داشتن"ها
به k وپول و ماشین و داشتن هابستگی ندارد
"جان" چیز ارزشمندی است
که باید فدای "باتمام وجود دوستت دارم" شود...