بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

بچه های تازه متولّد شده را دیده ای؟دیده ای خدا آستین هایش را بالا زده و گِل وجودشان را ورز داده تا چنین شاهکاری خلق کند؟
وقتی به آنها، صورت و فرم می داده حواسش به همه ی خاندان کودک بوده است که چشم هایش شبیه پدرش بشود و فرم انگشت هایش شبیه مادرش. صبوری اش را از پدربزرگش ارث ببرد و قناعتش را از مادربزرگش؛ خدا حتی حواسش به چند نسل قبل تر هم بوده. اینکه مدل راه رفتن پدر پدربزرگ و خال گونه ی عمّه ی مادر را هم در این کودک به یادگار بگذارد.
نیم رخش شبیه یک نفر باشد و تمام رخش شبیه یک نفر دیگر. تا هرکس از راه می رسد نظری به کودک بیاندازد و غرق خاطرات یک فامیل شود. همین است که می گویند کودک ناودان رحمت است. هرکدامشان که به دنیا می آیند برای اهل خانواده برکت و رحمت می آورند. چرا که با یک نوزاد، میراث یک خانواده حفظ می شود و نسل آن خانواده ادامه میابد.
دلت برای دعوتی پیامبرگونه تنگ نشده؟ برای صولت حیدرگونه چطور؟ یا برای عصمت فاطمی و شجاعت و بردباری حسنین(ع)؟ دلت نمی خواهد سجده های نیمه شب زینت عابدان(ع) را به نظاره بنشینی؟ یا از چشمه علوم باقری سیراب شوی؟ نمی خواهی آثار جعفری و حلم کاظمی را لمس کنی؟ دلت برای نشانه های امام هشتم و جود فرزندش لک نزده؟ برای پاکیزگی نقوی و هیبت امام عسکری چطور؟
نمی خواهی قرآن دست نویس امیرالمؤمنین و مصحف فاطمی را با چشم هایت ورق بزنی؟
هروقت دلت هوای اینها را کرد به امام عصرت –ارواحنا له الفداء- فکر کن که خدا همه ی خوبان عالم را در او ریخته و همه ی خوبی ها را به وجود نازنینش هدیه کرده است.
خدا هوای دل منتظرها را دارد. از هر عصر و زمانی، برکتی در وجود موعودش قرار داده است تا دل ها به یادش آرام بگیرد. می گوید: مهدی (عج) خلاصه ی همه ی خوبی هاست... منتظر شاهکار خدا باش!