دلم گرفته است و

دلم گرفته است.. و
ایوانِ کوچکِ من..
مُشْرِف به بَرهوتِ تنهاییٖ است..
آنقدر
در خود شکسته‌ام که
رغبتِ هیٖچ مُرغِ عشقی را
به لانه ساختن
بر سَقفِ فرو ریخته‌ام
بر نمی‌انگیزم..

دلم شکسته است.. و
از زیر آوارِ آن
فقط جنازهٔ شعر است که بیرون می‌کِشند..
آنقدر در خود لرزیده‌ام.. که
نای ایستادنی دوباره
بر روی پای عشق.. نداشته باشم..

دلم مُرده است .. و
شعرم.. چَشم از جَهانِ عشق فرو بسته است..
آنقدر
کرکس بر نعشِ احساسم شمرده‌ام،
که از یاد بُرده‌ام
شَمایلِ زیبای یک مرغِ عشق را..
.
.
دلم..
گرفته است..
کو کیمیای سعادتم؟
که نِشیند بر بامِ تنهاییِ دلم .. تا
مرا که ویرانه گشته‌ام در دستِ روزگار
از نو بَنا کند با خِشتِ عِشْقْ..

#حمیدرضا_هندی
۹۶.۰۸.۱۱


صمیمانه ممنون‌تان هستم که‌
در صورت بازنشر
نام نویسنده را فراموش نمی‌کنید...