ماه

ماه

نشست کنارم

زل زد به آسمان بدون خودش ....

هر که بود گریه می کرد !

من هم ...

چشم هایم را

آویختم به شانه های بی ماه آسمان !

خواست

شعر شود ،

باران شد !



| معصومه صابر |