چیزی که آدم رو پیر می کنه گذر زمان نیست حرف نزدنه

چیزی که آدم رو پیر می کنه، گذر زمان نیست، حرف نزدنه.
مگه آدم چقدر می تونه حرف رو حرف بذاره و بریزه ی توی خودش؟
کلمه روی کلمه بچینه و شهر و کوچه هاش رو بالا پایین کنه؟
آدم هر چقدر صبور، هر چقدر توو دار، یه جایی بالاخره کم میاره.
یه جایی می بینی خسته ای از این خودت و خودت بودن،
از این بی شنونده بودن.
مثل آدم در حال سقوط، دست میندازی که فقط پیداش کنی..
در حد دو کلمه..
در یه سلام و خداحافظی ساده،
در حد اینکه فقط به خودت قوت قلب بدی که آروم باش،
یکی هست.
اینکه مثل اسپند روی آتیشی،
اینکه هر بیست ثانیه یکبار گوشیت رو چک می کنی،
اینکه آدم به آدم خیابونها رو می گردی تا پیداش کنی..
یعنی حرف داری..
حرف.
تووی زندگی هر آدمی،
باید کسی باشه تا حرفهایی که دلت نمی خواد دیگران بدونن رو بهش بگی..
کسی که خیلی مهم نباشه کیه و کجاس. فقطِ فقط بودنش مهم باشه....
باید کسی باشه که بهش بگی ،
یه لحظه صبر کن، منو ببین..
هیچی نگو عزیزم ، هیچی..
فقط گوش کن. حرف دارم..
حرف.

حرف نزدن، آدم رو پیر می کنه.