دلنوشته 👇

مدت هاست حتی تو بهترین لحظه های زندگیم حالم خوب نیست انگار خوشحالی برام حرام شده .
خودم خوب میدونم مشکل کجاست همه چیز از بچگیم شروع شد از حس استقلال طلبی و برتر بودنی که باعث شد تو سن هفت سالگی روز اول مدرسه رو تنها برم .
همون حسی که من رو به تنهایی، ارتفاع و تاریکی علاقه مند کرد چون بهم حس قدرت میداد....
″راستش من عاشق قدرتم ″
اما چی شد یهو تا خرخره وابسته شدم؟
چرا نمیتونم برای کوچک ترین بخش های زندگیم، خودم تصمیم بگیرم ؟
چرا تا این حد ضعیف و احساساتی شدم؟
چرا اون همه انگیزه و بلند پروازی جاشون رو با حس رخوت بعد از ساعتها اینستا گردی و فیلم دیدن عوض کردن؟؟؟
یعنی شکست توی کنکور روح قوی منو این شکلی خرد کرد ؟؟
دلیل این سقوط وحشتناک نمی‌دونم فقط میدونم من آدم بیکاری و علافی و ضعیف بودن نیستم .
من با تلاش کردن با کار کردن خوشحال ترم دلم میخواد اگر قراره ماهی یکبار بخندم از ته دل باشه تفریح های پشت سر هم و آرامش همیشگی اما سطحی رو نمی‌خوام.
من از هر حسی عمیقشو می‌خوام .
شاید بهتره همین الان به خودم قول بدم ثانیه ای وقتم رو با بیکاری تلف نکنم تا بتونم سال دیگه صد پله که نه اقلاً ده پله از الان بالا تر باشم هر آدم موفقی یک روز در حد فاجعه افتضاح بوده
۱۵ آبان ماه ۱۴۰۰