آرش گفت زمین کوچک است!

آرش گفت زمین کوچک است!
تیر و کمانی می خواهم تا جهان را بزرگ کنم ! "

به آفرید گفت :
" بیا عاشق شویم ...
جهان بزرگ خواهد شد ، بی تیر و بی کمان "

به آفرید کمانی به قامت رنگین کمان داشت ...
و تیری به بلندای ستاره ...
کمانش، دلش بود و تیرش، عشق ...

به آفرید گفت :
" از این کمان تیری بینداز ...
این تیر، ملکوت را به زمین می دوزد "

آرش امّا؛ کمانش غیرتش بود ...
و جز خود! تیری نداشت ...

آرش گفت :
" جهان به عیّاران محتاج تر است تا به عاشقان!
وقتی که عاشقی ...
تنها تیری برای خودت می اندازی!
وَ جهان خودت را می گستری!
اما وقتی عیّاری!خودت تیری ...
پرتاب می شوی ...
تا جهان برای دیگران وسعت یابد ... "

به آفرید گفت :
" کاش عاشقان همان عیاران بودند!
و عیاران همان عاشقان ! "

آنگاه کمانِ دل و تیرِ عشقش را به آرش داد ...
و چنین شد که ...
کمان آرش رنگین شد ...
و قامتش به بلندای ستاره ...
و تیری انداخت ...
تیری که هزاران سال است می رود! ...

هیچکس اما نمی داند!
که اگر به آفرید نبود ...
تیر آرش این همه دور نمی رفت!