احمدشاملو

ﺧُﺮﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘُﺸﺖِ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩﺍﻡ
ﺑﺎ ﻋﺼﺎﯼ ﭘﯿﺮﺍﻥ ﻭ
ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﻭ
ﻧﻔﺮﺕ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ

ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﯿﻢﺷﺒﺎﻥِ ﻋﻤﺮِ ﺧﻮﯾﺸﻢ
ﺁﻥﺟﺎ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩﯾﯽ ﻧﮕﺎﻩِ ﻣﺸﺘﺎﻕِ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽﮐﺸﺪ …
ﺩﺭ ﻧﯿﻢﺷﺒﺎﻥِ ﻋﻤﺮِ ﺧﻮﯾﺶﺍﻡ، ﺳﺨﻨﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ
ــ ﺯﻭﺩﺁﺷﻨﺎﯼِ ﺩﯾﺮ ﯾﺎﻓﺘﻪ ! ــ
ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﯾﯽ،
ﺳﭙﯿﺪﻩﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﺩﻭﺭﯼ ﻭ ﺩﯾﺮﯼ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ.

ﺑﺎ ﺗﻮ
ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺩﺭ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕِ ﺭﻭﺯِ ﯾﮕﺎﻧﻪ
ﺑﻪ ﺍﺑﺪﯾﺖ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽﺯﻧﺪ .
ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮏ ﻋﻠﻒ ﻭ
ﻫﻤﻪ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮏ ﮔﺎﻡ ﻭ
ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﺑﺪﯾﺖ.
ﺍﯼ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩﯼ ﺩﺳﺘﺎﻥِ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ !
ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ.
ﺩﺳﺘﺎﻥِ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩِ ﺗﻮ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺳﺖ.
ﭼﺮﺍﻍِ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼ
ﺷﺐِ ﺗﻨﺒﻞ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏِ ﻏﻠﯿﻆِ ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺟﻮﺑﺎﺭِ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﭼﻤﻦِ ﺳﺒﺰ
ﺳﻔﺮ ﻣﯽﺩﻫﺪ …


#احمد_شاملو