فکر کن خیلی هم دور نه ،

فکر کن خیلی هم دور نه ،
همین سی سال پیش که خیلی ها توی خانه شان تلفن ثابت هم نداشتند بابا و مامان های ما وقتی که دلشان برای دوست و آشنا تنگ می شد ،
شال و کلاه می کردند و پا می شدند از این سر شهر می رفتند آن سر شهر یا از این شهر به شهر دیگر ، سرزده و بدون هیچ تشریفاتی . اگر صاحبخانه منزل بود ، دیداری تازه می کردند و اگر هم نبود چند دقیقه ای همانجا می نشستند و وقتی از آمدنش نا امید می شدند با یک تکه گچ روی در می نوشتند : آمدیم نبودید .

حالا بچه های همان بابا و مامان ها همگی توی جیبشان گوشی تلفن همراه دارند که می توان در هر ساعت از شبانه روز در هر کجای جهان با طول و عرض دقیق جغرافیایی رهیابیشان کرد . اما خودشان را last seen recently می کنند که دوست و فامیل و آشنا یک وقت در ساعت خواب و بیداریشان فضولی نکنند و خیلی هایشان هم تلگرام های انگولک شده ای دارند که اگر یک وقت برایشان نوشتی :" سلام چطوری ؟" پیام شما دو تا تیک نخورد که مبادا مجبور باشند جواب سلامت را بدهند .

مگر قرار نبود این وسایل ارتباطی ما را با هم بیشتر دوست کند ؟
مگر قرار نبود به هم نزدیک تر بشویم ؟
پس چرا اینطوری شدیم ؟

عصر ارتباطات ،
ارتباط آدم ها با هم را آسان تر کرده اما بهتر ؟ نه


#بابک_اسحاقی